De Tour is op een haar na gevild. Kunnen we dan de eindbalans al opmaken? Tja, wat de eindstand in het Algemeen Klassement betreft al wel, maar dat kon inzake de winnaar al haast vóór de start in Florence. De overmacht van Pogacar was niet moeilijk voorspelbaar, gezien het gebrekkige voorbereidende voorseizoen van zowel Vingegaard als Evenepoel.
Was er dan niets verrassends aan deze editie? Jazeker wel. Om te beginnen met dezelfde Vingegaard en Evenepoel, want het is toch een mirakel dat die twee vanuit het ziekenhuis en een hoogtestage nog tot zo’n vorm konden komen dat ze ‘de rest van de topcoureurs’ nog een straatlengte voor konden blijven. En dat bovendien laatstgenoemde veel beter dan in voorgaande jaren mee kon in het hooggebergte.
Nog meer verrassingen? Ja, hoor, wat te denken van Kelderman? Allereerst rijdt hij de Tour uit zonder ambulancewagen en dan ook nog eens als opperknecht die op vlak èn op zwaar geaccidenteerd terrein de concurrentie van zijn baas Vingi een waas voor de ogen sleurde. Beste Tour sinds jaren!
En dan krijgen we ook zomaar twee nieuwelingen van eigen bodem, met leeuwenmoed en veelbelovende benen, in de schoot geworpen. Van Bart Lemmen en Frank van den Broek gaan we volgend seizoen meer horen. Of misschien mogen ze nog in de Vuelta uitrazen, als de usual suspects hun krachten hebben verspeeld op de Olympische Spelen…
Wat de sprinters betreft, er waren er aardig wat die deze keer niet thuis gaven en slechts tegen de rug van een Afrikaanse sprint-kolos hebben kunnen aankijken. Die kunnen volgend jaar beter thuisblijven, scheelt een hoop geweeklaag rond de deadline van veel etappes.
Alleen nog even afwachten of Remco 2 minuut 50 of meer sneller dan Jonas van Monaco naar Nice kan…